Sigrid 1 en Sigrid 2, zo heb ik mijn waanzinnige Sigma lenzen genoemd toen ik ze voor het eerst in gebruik nam. Mensen die me kennen weten: ik geef bijna alles waar ik emotionele waarde aan hecht dat geen hart of brein heeft, een naam. Mijn camera heet Nikole de Nikon Z5, mijn vorige camera heette Nikki de Nikon D90 en haar flitser heette Nikki 2. Die is inmiddels ingeruild voor Gogo de Godox. De iMac waarop ik dit artikel typ heet Margaux, mijn telefoon draagt mijn naam met ‘digital version’ erachter. Want laten we eerlijk zijn, als je het toelaat ís je telefoon je tweede identiteit. Ben ik daar trots op? Niet echt. Maar ook weer wel, want die tweede identiteit zorgt er wel voor dat ik opdrachten krijg!

En dat brengt me meteen bij het punt waarom ik Sigrid 1 en Sigrid 2 besloot in te ruilen. Ik heb beide lenzen als occasion gekocht en dat raad ik iedereen eigenlijk ook wel aan. Als je ze, net als ik heb gedaan, via een winkel als Cameranu, Kamera Express of Foto Hafo koopt, dan mag je er vanuit gaan dat je de juiste informatie krijgt over het product en je weet waar je aan toe bent als je het in gebruik neemt. Wel zo handig als je regelmatig een publiek van 100 man (of juist 1 individu) voor je lens hebt. Sigrid 1 en Sigrid 2 kregen allebei een 8/10, wat betekent dat ze wel wat meters hadden gemaakt, maar geen duidelijke beschadigingen aan, in of op de lens hadden. Hebben, trouwens, ik heb ze uiteraard heelhuids ingeleverd ;)

Sigrid 1 is een 50mm f/1.4 lens, Sigrid 2 een 24-70 f/2.8. Veel licht, veel scherpte diepte, een enorme vibe. Met de nadruk op enorm want ze zijn ook echt wel zwaar! Ik had er een adapter bij omdat Sigrid 1 en 2 eigenlijk voor mijn D90 gekocht waren, om de beeldkwaliteit daarvan flink op te hogen. Ik haalde niet uit de lenzen wat ik uit mijn foto’s wilde halen en ik kan je eerlijk gezegd niet beantwoorden of die beeldkwaliteit echt alleen door de Sigrid tweeling omhoog is gekrikt, of dat het een instelling was. Maar dat ik er mooie plaatjes mee heb mogen schieten, dat is een zekerheid.

Dus paradeerde en fotografeerde ik graag met mijn klikkende baksteen. De kwaliteit werd beter, ik had ook veel vaker het idee dat ik tijdens het editen de foto’s echt begon te begrijpen en ik voelde mezelf gewoon groeien in het vak. Zeker toen ik mijn eerste videografie opdrachten boekte, puur door mijn fotografie portfolio te laten zien, wist ik: nu kom ik ergens. Nu zien mensen waar ik toe in staat ben. En waar dat voor een euforisch gevoel zorgde, gaf het me ergens ook spierpijn. Want ik ging veel vaker met Nikole op pad om verschillende soorten licht vast te leggen en mezelf hieraan te laten werken.

Toen ik de SmallRig en monitor voor Nikole’s videografie opdrachten kocht en haar aan die SmallRig vastmaakte, kreeg ik echter door: dit is wel heel zwaar.

Maar voor al dat gewicht krijg je ook prachtige beelden terug. Tuurlijk, mede door de adapter duurt het even voordat sommige beelden scherp zijn, maar dat hoort bij het vak. En het dragen van dat gewicht daar wen je vanzelf aan. En kijk nou wat een verschil met je eerdere werk, daar wil je echt niet terug naartoe. Je wil dat de portretten haast lijken te leven als je ze upload, je wil die dimensie behouden, er is niks van Nikon dat in de buurt komt van wat Sigma kan en dat zal al helemaal niet lichter zijn. Dus doe het er maar gewoon mee en denk vooral aan het eindresultaat.

Dat is hoe ik over de situatie dacht, wetende dat ik Sigrid 1 eigenlijk al niet meer heb gebruikt sinds ik Sigrid 2 heb aangeschaft. Wetende dat ik dat gewicht echt niet een hele bruiloft lang kan dragen. Wetende dat ik de Nikon lenzen uit de zero’s gewend ben, en een Nikon lens uit laten we zeggen 2017 nog niet eens heb geprobeerd. Laat staan een nieuwer model.

En toen ging ik ‘even kijken naar de nieuwe 24-70’ bij Hafo.

Nikole liet me al vrij snel merken dat ze… genoeg had van de Sigrid tweeling. Maar zo makkelijk gaat het niet. Je hebt nog altijd met geld te maken en ook al ben ik zo’n type dat namen geeft aan levenloze objecten, ik ben me er zeer zeker van bewust dat Nikole zelf al genoeg heeft gekost. Dus, heb ik een lijstje met voordelen en nadelen gemaakt ten opzichte van de Sigrid tweeling. En uiteraard ben ik zeer oppervlakkig gaan kijken naar het aanbod occasions.

Het enige nadeel waar ik aan kon denken was het feit dat de auto waar ik nu al maanden voor spaar, dan pas later aangeschaft zou kunnen worden als ik zo’n grote investering zou doen.

Dus, je snapt, ik ben ook maar gewoon a girl. Na drie hele dagen oriënteren zag ik al een prachtige 28-75 f 2.8 Nikon lens liggen bij een bedrijf dat dat weekend toevallig ook nog eens extra inruilkorting had! De aankoop was goed maar de winkelervaring iets minder, dus ik noem het verder even niet bij naam. Maar, door mijn girl math toe te passen heb ik uiteindelijk maar €38 neer hoeven te leggen voor de lens. En daar heb ik Sigrid én Sigrid voor ingeruild. Ik ga niet heel specifiek in op de bedragen, maar ik heb dus wel de helft van de waarde van de lenzen afgeschreven in de 10 maanden waarin ik ze heb gehad. En ik had ze al als occasions gekocht. Dus dat deed wel even pijn, maar c’est la vie en het economische klimaat waarin we leven is ook echt knetter hoog op dit moment. Dus vind ik het eigenlijk toch nog wel een hele mooie deal.

En zo heeft Nika de Nikkor 28-75 zich bij Nikole gevoegd! Ze is scherp, helder en veel sneller dan Sigrid en Sigrid. Echt veel heb ik er nog niet mee kunnen oefenen want ongeveer 20 uur na de aanschaf van Nika ben ik neergeslagen door een griepvirus. De voorbeelden die ik nu voor je heb, zijn dus echt puur van de 20 uur waarin ik nog helder na kon denken en kijken. Maar voor de maand maart staat er genoeg moois op de planning, en Nikole gaat het allemaal van dichtbij meemaken.

Lang verhaal kort; ik heb mijn Sigma 50mm en Sigma 24-70 mm ingeruild voor een Nikkor 28-75 en dat bevalt me in de korte tijd dat ik er een oordeel over kan geven (gelukkig voor mij) best goed.

75 mm, f/6,3, belichtingstijd 1/640, ISO 200